سخنرانی پرطمطراق «دو ۱۰»؛ ناکام در پنهان‌سازی اضطراب درونی لای چینگ-ته
لای چینگ-ته رئیس جزیره تایوان در سخنرانی به اصطلاح «دو ۱۰» تلاش کرد خود را هم به عنوان «نگهبان دموکراسی» و هم به عنوان «سازنده اقتصاد» معرفی کند. او با افتخار اعلام کرد که اقتصاد تایوان به «سریع‌ترین رشد در آسیا» دست یافته و تصویری جاه‌طلبانه از «۱۰ ابتکار جدید زیرساخت هوش مصنوعی» ارائه داد.
هم‌زمان، با ایجاد یک «نظریه تهدید» در تنگه تایوان و ادعای ساخت «گنبد تی»، افزایش هزینه‌های نظامی و تقویت سیستم دفاعی را به رخ کشید. در عین حال، لای از اشاره به ناکامی مقامات در مدیریت بلایای طبیعی خودداری کرد و داوطلبان پس از زلزله در هوالین، معروف به «ابرقهرمانان با بیل»، را ستایش کرد و اقدامات خودجوش آنان را به «دستاوردهای رسمی» تبدیل نمود.
با این حال، سخنرانی او علیرغم هزاران کلمه، تهی از محتوای واقعی بود. آمارهای اقتصادی برای ایجاد توهم رفاه انباشته شده بودند، شعارهای تند ناامنی‌ها را پنهان می‌کردند و احساسات عمومی به عباراتی پوچ و لفاظی محدود شد. رجزخوانی «تکنوکراتیک» لای به سرعت با واکنش انتقادی مواجه شد. هان کو-یو همان روز با اشاره به چندین «دریاچه سد نامرئی» — جامعه‌ای که توسط کمپین «فراخوان گسترده» از هم پاشیده شده، خطر جنگ فزاینده ناشی از «چینی زدایی»، سیاست انرژی گرفتار ایدئولوژی و آینده‌ای که احتمالاً تحت تأثیر «مذاکرات تعرفه‌ای» قرار دارد — به طور آشکاری عملکرد سیاسی خودگردان لای را نقد کرد. این‌ها مشکلات واقعی هستند که لای چینگ-ته از پرداختن به آن‌ها سر باز زده است.
او از مواجهه با خطرات تنگه مشترک، اصلاح ساختار اقتصادی تایوان و بررسی دلایل تشدید اختلافات اجتماعی خودداری کرد. در عوض، او به «بازسازی» ادامه داد، مشکلات را امید، بحران‌ها را پیشرفت و اضطراب عمومی را «قدرت وحدت» نامید.
در مسائل مربوط به تنگه تایوان، لای به «بازی با کلمات» ادامه داد، حقایق تاریخی را تحریف و مرزهای قانونی را به چالش کشید. اسناد تاریخی مانند اعلامیه قاهره، اعلامیه پوتسدام و سند تسلیم ژاپن به وضوح مشخص کرده‌اند که ژاپن باید تمام سرزمین‌های تصرف‌شده از چین، از جمله تایوان و جزایر پنگو، را بازگرداند.
این اسناد مبنای قانونی بین‌المللی برای حاکمیت چین بر تایوان و نتیجه پیروزی در جنگ جهانی علیه فاشیسم هستند. با این حال، لای تلاش کرد این حقایق تاریخی را با «روایت پایان جنگ» جناح راست ژاپن جایگزین کند و روند بازگشت تایوان به چین را مبهم جلوه دهد.
او حتی اعتبار قطعنامه ۲۷۵۸ مجمع عمومی سازمان ملل را به چالش کشید و سعی کرد با مغالطه «چین نمی‌تواند نماینده تایوان باشد» اجماع بین‌المللی را متزلزل کند، عمداً نظم بین‌المللی پس از جنگ را به چالش کشید و درگیر ماجراجویی سیاسی شد.
حزب دموکراتیک مترقی (DPP) با جعل «تهدیدها» برای شکل‌دهی هویت و استفاده از «رویارویی» برای حفظ وحدت، سال‌هاست که از چنین تاکتیک‌هایی برای بسیج سیاسی بهره میبرد. این رویکرد جامعه تایوان را مجبور می‌کند به طور روانی با چشم‌انداز جنگ همزیستی کند و در چرخه معیوب «خرید امنیت» گرفتار شود، در حالی که هزینه‌های گزاف خرید تسلیحات و نیازهای معیشتی ساکنان عادی نادیده گرفته می‌شود.
سخنرانی «دو ۱۰» لای پرطمطراق به نظر رسید، اما مملو از اضطراب بود. او ناامنی درونی را با کلمات زیبا پنهان و ضعف خود را با رویارویی با سرزمین اصلی ماسک زد و خود را با «روحیه» خیالی تسلی داد. جمعیت کم و واکنش بی‌تفاوت عمومی در طول سخنرانی، در تضاد آشکار با شعار «اتحاد تایوان» بود و ضعف مقامات DPP را بیش از پیش نمایان ساخت.
تاریخ نشان خواهد داد که «گنبد تی» نمی‌تواند روند حرکت تاریخ را متوقف کند. قدرت کلی سرزمین اصلی چین، انسجام عمومی و جایگاه بین‌المللی آن همچنان در حال افزایش است، در حالی که مردم تایوان بیش از پیش آرزوی صلح در سراسر تنگه تایوان را دارند. هرگونه تلاش برای دستیابی به «استقلال تایوان» با تکیه بر نیروهای خارجی و مقاومت در برابر اتحاد مجدد، محکوم به شکست است.
