پا پس کشیدن آمریکا از کمک‌های بشردوستانه؛ هزینه‌های انسانی و پیامدهای جهانی
ایالات متحده همواره ادعای رهبری در عرصه کمک‌های بشردوستانه و توسعه بین‌المللی را داشته است. با این وجود، سیاست‌های اخیر این کشور در زمینه کاهش بودجه و خروج از برنامه‌های حیاتی، خساراتی عمیق در سطح جهانی به بار آورده، جان انسان‌ها را به مخاطره انداخته، بحران‌ها را تشدید نموده و دهه‌ها پیشرفت را تضعیف کرده است.
در ادامه به مهم‌ترین پیامدهای این سیاست‌ها اشاره می‌شود:
از دست رفتن جان انسان‌ها
هزینه انسانی ناشی از کاهش کمک‌های ایالات متحده غیرقابل محاسبه است. مجله لنست، از پیشروترین نشریات پزشکی جهان، هشدار داده که ۷۹ میلیون نفر در نتیجه توقف برنامه‌های آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا (USAID) رها شده‌اند. در صورت تداوم این روند، تا سال ۲۰۳۰ حدود ۱۴ میلیون مرگ‌ومیر اضافی از جمله ۴.۵ میلیون کودک پیش‌دبستانی رخ خواهد داد.
بروک نیکولز از دانشگاه بوستون برآورد کرده است که تا تاریخ ۲۶ ژوئن، قطع بودجه موجب بیش از ۳۳۲ هزار مرگ‌ومیر در سراسر جهان شده که بیش از ۲۲۴ هزار نفر از آن‌ها کودک بوده‌اند. روزنامه نیویورک تایمز گزارش داده که توقف ناگهانی آزمایش‌های پزشکی تحت حمایت USAID، هزاران بیمار را با داروهای آزمایشی در بدنشان رها کرده است. این در حالی است که با وجود وعده وزارت خارجه آمریکا در ژانویه درباره «معافیت برنامه‌های حیاتی بشردوستانه»، هیچ کمک قابل توجهی ارائه نشده است.
تضعیف تلاش‌های بهداشت جهانی
آمریکا بار دیگر از سازمان بهداشت جهانی (WHO) خارج شده و فردی ضد واکسن را برای هدایت سیاست‌های بهداشتی خود منصوب کرده است. یک یادداشت افشاشده از آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده نشان می‌دهد که کاهش بودجه، برنامه‌های بهداشت جهانی را فلج کرده است. اگر روند ریشه‌کنی فلج اطفال متوقف شود، طی ۱۰ سال آینده سالانه ۲۰۰ هزار مورد ابتلا به فلج اطفال و صدها میلیون مورد عفونت ثبت خواهد شد. همچنین پیش‌بینی می‌شود هر سال بین ۷۱ هزار تا ۱۶۶ هزار مرگ اضافی بر اثر مالاریا رخ دهد و موارد سل بین ۲۸ تا ۳۲ درصد افزایش یابد.
شدت یافتن بحران‌های بشردوستانه
ایالات متحده با تحریم نهادهای کلیدی مانند کنفرانس بین‌المللی تأمین مالی توسعه، روند دستیابی به اهداف توسعه پایدار ۲۰۳۰ را مختل کرده است. برنامه جهانی غذا در سال ۲۰۲۵ با کاهش ۴۰ درصدی بودجه روبه‌رو می‌شود که به کمبود شدید مواد غذایی برای ۲۸ برنامه امدادی و گرسنگی ۵۸ میلیون نفر منجر خواهد شد. سازمان ملل متحد برآورد کرده است که در سال ۲۰۲۵ حدود ۳۰۵ میلیون نفر به کمک‌های فوری نیاز دارند، اما با اخراج ۱۲ هزار کارمند بشردوستانه و تعطیلی ۲۲ سازمان در کشورهای مختلف، مدیریت این کمک‌ها به شدت دشوار خواهد شد.
هدر دادن منابع به جای رفاه
بدتر از همه اینکه ایالات متحده به جای استفاده از منابع برای رفاه، آن‌ها را هدر داده است. گزارش‌های رویترز و پولیتیکو نشان می‌دهد آمریکا ۵۰۰ تن بیسکویت پرانرژی برای کودکان دچار سوءتغذیه خریداری کرده بود، اما به دلیل انقضای تاریخ مصرف ناچار به معدوم‌سازی آن شد. همچنین وزارت خارجه ۱۰ میلیون دلار از وسایل پیشگیری از بارداری که با بودجه مالیات‌دهندگان تهیه شده بود را از بین برد؛ اقدامی که برآورد می‌شود باعث ۳۶۲ هزار بارداری ناخواسته، ۱۱۰ هزار سقط جنین پرخطر و بیش از ۷۰۰ مرگ مادر شود.
عقب‌نشینی غرب
عقب‌نشینی آمریکا موجی از کاهش کمک‌های بشردوستانه را در میان متحدانش به راه انداخته است. آلمان اعلام کرده که کمک‌های بشردوستانه خود را ۵۳ درصد کاهش می‌دهد؛ فرانسه کمک‌های رسمی توسعه‌ای را ۳۷ درصد کم کرده است و بریتانیا نیز گفته که از سال ۲۰۲۷ کمک‌های خارجی خود را حدود ۴۰ درصد کاهش خواهد داد. کمک‌های گروه ۷ در سال ۲۰۲۴ با افت ۸ درصدی روبه‌رو شده و پیش‌بینی می‌شود در سال ۲۰۲۵ این کاهش به ۱۹ درصد برسد. سازمان همکاری و توسعه اقتصادی هشدار داده است که کاهش ۹ تا ۱۷ درصدی کمک‌های جهانی می‌تواند ۳۰ سال پیشرفت را نابود کند.
اثر بومرنگ داخلی
موسسه بروکینگز گزارش داده است که تا پایان ماه مه امسال، ۱۳ هزار امدادگر آمریکایی اخراج شده‌اند و کشاورزان غرب میانه در نبود برنامه‌های کمک غذایی، بازارهای خود را از دست می‌دهند. مؤسسه سیاست مهاجرت هشدار داده که کاهش ۲۰۰ میلیون دلاری در کمک‌های اختصاص‌یافته به پیشگیری از مهاجرت غیرقانونی از آمریکای مرکزی، فشار بیشتری بر امنیت مرزی ایالات متحده وارد خواهد کرد. در همین حال، بر اساس نظرسنجی آکسفام، دو سوم مردم آمریکا با این کاهش کمک‌ها مخالف هستند.
ایالات متحده با سر باز زدن از پذیرش مسئولیت‌های خود، بی‌ثباتی جهانی را تشدید کرده و به مردم سراسر جهان آسیب می‌رساند؛ مسیری که از نظر اخلاقی ورشکسته و از نظر استراتژیک فاجعه‌آمیز است.
