پایان طولانی‌ترین تعطیلی دولت آمریکا؛ حکمرانی معیوب همچنان پابرجاست
در حالی که دولت فدرال ایالات متحده بازگشایی می‌شود، آسیب‌های نهادی، اقتصادی و روانی آن همچنان باقی است. پایان این تعطیلی طولانی تضمینی برای بازگشت حکمرانی کارآمد در ایالات متحده نیست. این وضعیت چیزی جز یک توقف کوتاه پیش از شکل‌گیری دوباره یک بن‌بست حزبی نیست.
مجلس نمایندگان ایالات متحده چهارشنبه شب بسته بودجه‌ای را که در سنا تصویب شده بود، تأیید کرد و به بن‌بست کنگره که منجر به طولانی‌ترین تعطیلی دولت در تاریخ این کشور شده بود، پایان داد.
در حالی که پایان تعطیلی به‌طور موقت آرامش ایجاد می‌کند، اما یک مشکل بسیار عمیق‌تر را نیز آشکار می‌سازد: سیستمی فلج‌شده که در آن تقابل حزبی بر ظرفیت حکومتداری کشور سایه انداخته است.
آنچه ابتدا به عنوان اختلافی درباره اولویت‌های بودجه آغاز شد، اکنون به آینه‌ای تبدیل شده که فرسایش ساختار سیاسی آمریکا را نشان می‌دهد؛ جایی که قطب‌بندی جایگزین عمل‌گرایی شده و مبارزه حزبی بر منافع عمومی غلبه دارد.
هزینه انسانی این بحران سنگین بوده است. شهروندان عادی آمریکا فوراً با پیامدهای آن روبه‌رو شده‌اند. حدود ۷۵۰ هزار کارمند فدرال به مرخصی اجباری فرستاده شده یا ناچار شده‌اند بدون حقوق کار کنند. بیش از ۹ هزار پرواز به دلیل کاهش فعالیت‌های کنترل ترافیک هوایی لغو یا با تأخیر مواجه شده‌اند. برنامه کمک تغذیه‌ای تکمیلی که به یک هشتم جمعیت ایالات متحده خدمات می‌دهد متوقف شده و بودجه کمک‌های گرمایشی برای خانواده‌های کم‌درآمد در آستانه زمستان قطع شده است.
هزینه‌های اقتصادی نیز در حال افزایش است. دفتر بودجه کنگره برآورد کرده که تعطیلی دولت می‌تواند رشد واقعی تولید ناخالص داخلی را در سه‌ماهه چهارم سال جاری میلادی تا ۲ درصد کاهش دهد.
در ظاهر، این بن‌بست بر سر اختلافات جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها در زمینه برنامه‌های بهداشتی و اجتماعی است، اما ادامه‌دار شدن آن نشان‌دهنده یک بیماری ساختاری عمیق‌تر است: ایالات متحده از «تفکیک قوا» به «تقابل قوا» و از «عدالت رویه‌ای» به «فلج رویه‌ای» رسیده است. نتیجه این روند نه حکمرانی، بلکه رویارویی مداوم است؛ نوعی «سیاست وتو» که در آن مسدود کردن رقیب مهم‌تر از حل مشکلات ملی شده است.
مکانیسم تعطیلی دولت که در ابتدا برای ایجاد انضباط مالی و افزایش نظارت قانون‌گذاری بر هزینه‌های دولت طراحی شده بود، اکنون به ابزاری فرسایشی بدل شده است. تعداد و مدت تعطیلی‌ها در یک دهه گذشته رو به افزایش گذاشته است: از تعطیلی ۱۶ روزه سال ۲۰۱۳ بر سر قانون مراقبت‌های مقرون‌به‌صرفه گرفته تا تعطیلی ۳۵ روزه سال‌های ۲۰۱۹–۲۰۱۸ بر سر بودجه دیوار مرزی آمریکا و مکزیک، و تعطیلی بیش از ۴۰ روزه اخیر. روند تصویب بودجه، که باید یکی از ساده‌ترین معیارهای کارآمدی حکومت باشد، به میدان نبردی شدید برای رقابت حزبی تبدیل شده است.
در واشنگتن امروز، سیستمی از کنترل و توازن که زمانی برای تقویت مصالحه طراحی شده بود، اکنون مصالحه را نوعی عقب‌نشینی می‌داند و حکمرانی جای خود را به مبارزه انتخاباتی دائمی داده است. این تعطیلی بی‌سابقه با آغاز فصل انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۲۶ هم‌زمان شده و هر دو حزب تلاش می‌کنند بحران را به سود سیاسی خود تبدیل کنند. جمهوری‌خواهان دموکرات‌ها را به «گروگان گرفتن مردم آمریکا» در موضوع یارانه‌های درمانی متهم می‌کنند و دموکرات‌ها خود را مدافع خانواده‌های عادی در برابر «سخت‌گیری جمهوری‌خواهان» معرفی می‌کنند.
در این میان، همان مردمی که دو حزب ادعای نمایندگی آنان را دارند گرفتار شده‌اند – صدها هزار کارمند فدرال که با مشکلات مالی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و میلیون‌ها فرد دیگری که معیشت آنها به ثبات دولت وابسته است.
با وجود بازگشایی دولت فدرال ایالات متحده آمریکا، آسیب‌های نهادی، اقتصادی و روانی همچنان پابرجاست. پایان این تعطیلی طولانی هیچ نشانه‌ای از بازگشت حکمرانی مؤثر به همراه ندارد. این تنها وقفه‌ای کوتاه پیش از یک بن‌بست حزبی دیگر است.
